کوبی برایانت: غیرممکن را ممکن کردم

گروه ورزشی پارس دان

کوبی برایانت: غیرممکن را ممکن کردم

خبرورزشی: هشتمین ماه از سال ۲۰۱۶ روز ویژه‌ای در بسکتبال حرفه‌ای آمریکا بود‌‌؛ اسمش را گذاشته بودند «روز کوبی برایانت». اسطوره لس‌آنجلس لیکرز قرار بود برای همیشه از دنیای حرفه‌ای خداحافظی کند. البته انتخاب این روز اتفاقی نبود‌‌؛ ۲۴ و ۸ دو شماره‌ای بود که کوبی در طول دوران حرفه‌ای‌‌اش در لس‌آنجلس لیکرز به تن می‌کرد. او با کارنامه بسیار پرباری مراسم خداحافظی‌‌اش را برگزار می‌کرد: ۵ قهرمانی در NBA که همگی با باشگاه ابدی‌‌اش یعنی لیکرز به دست آمده بود، دو مدال طلای المپیک با تیم ملی آمریکا و کلی رکوردهای شخصی دیگر. در زمین، کوبی برایانت بازیکن بی‌مثالی بود‌‌؛ او رقیب را با فریب‌های زیاد از پیش‌رو برمی‌داشت و پرتاب‌هایش هم که همیشه مثال‌زدنی بود. البته این تمام ماجرا نیست چون کوبی ورزشکاری فراتر از یک «شومن» هم بود. در مجموع او بازیکنی بود که خیلی ساده می‌توانست دل مردمی که در همسایگی هالیوود بودند را به دست بیاورد. «در طول ۲۰ سال ما از استعداد باورنکردنی کوبی برایانت و کار و تمرین این بازیکن افسانه‌ای استفاده کردیم و لذت بردیم». این را خوزه اوییزار یکی از اعضای شورای شهر لس‌آنجلس درباره‌‌اش می‌گوید و ادامه می‌دهد: «روز «کوبی برایانت» یکی از راه‌هایی بود که می‌شد از او به‌خاطر همه کارهایی که برای هواداران و در مجموع شهر لس‌آنجلس انجام داده، تشکر کرد».

در همان تابستان و در آخرین بازی، کوبی برایانت باز هم نشان داد که بی‌دلیل نیست که از او به عنوان یکی از بزرگترین ورزشکاران تاریخ NBA نام می‌برند‌‌؛ او در ورزشگاه «استپلس سنتر» به تنهایی ۶۰ امتیاز به نام خودش ثبت کرد! همه به وجد آمده بودند‌‌؛ همه آنهایی که آمده بودند تا آخرین پرتاب‌های ستاره‌شان را ببینند‌‌؛ در میان آنها چهره‌های سرشناسی هم نشسته بود‌‌؛ از هنرپیشه معروف جک نیکلسون گرفته تا رپرهای سرشناس آمریکایی مثل جی زی، لامار، اسنوپی داگ و کنی‌وست. حتی دیوید بکام و مدل معروف بلا حدید هم در آخرین روز کوبی برایانت حاضر بودند…

موارد ذکر شده مقدمه گزارش مفصل و مصاحبه تقریباً کوتاهی بود که مجله فرانسوی «اوفیسیل» درباره کوبی برایانت نوشته است. در زیر هم گزیده‌ای از این مصاحبه را از نظر می‌گذرانید.

*اول از قراردادهای تجاری‌‌تان شروع کنیم. الان ارتباط‌تان با کمپانی نایکی، یکی از بزرگترین اسپانسرهای شخصی‌‌تان چطوری است؟

خب رابطه ما دیگر فامیلی شده است‌‌؛ الان سال‌های زیادی است که کنار هم کار می‌کنیم. به طور دقیق همکاری ما از سال ۲۰۰۳ شروع شده است. موردی که این ارتباط را فوق‌‌‌العاده کرده این است که این کمپانی من را آزاد گذاشته. آنها تقریباً با همه ایده‌های من کنار آمده‌اند و این ایده‌ها را از مرز تخیل به واقعیت تبدیل کرده‌اند‌؛ موردی که واقعاً بیشتر از چیزی بود که انتظارش را داشته‌ام. خب، این کمپانی هم به شیوه خودش به من کمک کرد تا بازیکن بزرگی شوم و همزمان هم نگاه ویژه‌ای به محصولاتش داشته باشم.

*حالا که دیگر از بسکتبال خداحافظی کرده‌‌اید، وقت‌تان را چطور می‌گذرانید؟

۹۰ تا ۹۵ درصد وقتم صرف ساخت استودیوی شخصی‌ام می‌شود که قرار است صرف پروژه‌های مختلفی درباره رسانه و هوادارای شود. به طور معمول ساعت ۴ صبح از خواب بیدار می‌شوم تا ۶ صبح ورزش می‌کنم، بعد به خانه برمی‌گردم‌‌؛ صبحانه می‌خورم و بچه‌هایم را به مدرسه می‌برم. بعد هم به دفتر کارم می‌روم و به فعالیت‌هایی غیرمدرسه‌ای بچه‌هایم رسیدگی می‌کنم.

*چیزی که زمان بازیگری‌‌تان بیشتر به آن افتخار می‌کردید، چیست؟

اینکه توانسته‌ام سال‌ها در سطح بالای بسکتبال دوام بیاورم. اینکه توانستم درست در آخرین روز تمرین حرفه‌ای‌ام هم مثل روز اولی که بسکتبال حرفه‌ای را شروع کردم، تمرین کنم.

*آن بازی ۲۲ ژانویه ۲۰۰۶ مقابل تورنتو رپتورز که توانستید به تنهایی ۸۱ امتیاز بگیرید، بزرگترین خاطره ورزشی‌‌تان است؟

فکر کنم…  ولی الزاما ًآن چیزی که بقیه فکر می‌کنند نیست. وقتی بچه بودم، رکورد ویلت چمبرلین مدام در سرم بود‌‌؛ بازی‌ای که برای وریرز روز ۲ مارس ۱۹۶۲ به تنهایی ۱۰۰ امتیاز گرفت. راستش همیشه آرزو داشتم چنین کاری را در طول دوران حرفه‌ای انجام دهم‌‌؛ می‌خواستم چیزی که می‌گفتند غیرممکن است را ممکن کنم. نمی‌خواستم مثل بقیه فکر کنم که می‌گفتند دیگر این روزها امکان ندارد کسی بتواند در یک بازی ۸۰، ۹۰ و یا ۱۰۰ امتیاز بگیرد…  انتخاب کردم که بپذیرم این مورد امکان‌پذیر است. امیدوارم آن کارم به نسل دیگری از بسکتبالیست‌ها انگیزه بدهد و آنها را به یقین برساند که غیرممکن‌ها را می‌شود ممکن کرد.

*شما خودتان در ایتالیا بزرگ شده‌‌اید. حالا چه نظری درباره بین‌المللی شدن رقابت‌های NBA دارید؟ این روزها بازیکنانی با بیش از ۱۰۰ ملیت متفاوت در این لیگ مشغول بازی هستند…

در NBA بیشتر دیگر توانایی‌هاست که محسوب می‌شود. به هر حال مسیری که من طی کرده‌ام می‌تواند الگویی برای نوجوانان اروپایی باشد که آرزوی بازی کردن در NBA را دارند‌‌؛ همان‌هایی که درست مثل من از فاصله بسیار دور به این بازی‌ها نگاه می‌کردند. خودم وقتی به این ایده که توانستم بالاخره در NBA بازی کنم برمی‌گردم، هیجان زده می‌شوم. اینکه توانستم کاری کنم تا NBA بیشتر در جهان دیده شود برایم جذاب است.

*به نظر شما تحولات دیجیتالی چه تأثیری برای NBA و بازیکنان شاغل در این لیگ گذاشته است؟

به نظرم که کاملاً اقدامی مثبت است و دسترسی به داده‌ها را برای آنها مدام امکان‌پذیر کرده است. بچه که بودم می‌توانستم به حرف‌های دن پترسون، حوالی ساعت ۲ یا ۳ صبح گوش کنم (مربی‌ای که کارشناس ورزشی یکی از شبکه‌های ایتالیایی در اواخر دهه ۸۰ بود) ولی خیلی از بچه‌ها نمی‌توانستند تا دیروقت بیدار بمانند و بازی‌ها را نگاه کنند. آنها این بازی‌ها را ضبط می‌کردند.

*از این ایده که یک تیم بسازید، مثل کاری که مجیک جانسون کرد، یا یک باشگاه را بخرید، مثل کاری که مایکل جردن کرد، خوشتان می‌آید؟ به نظرتان ارتباط شما با لس‌آنجلس لیکرز در آینده چگونه خواهد بود؟

در حال حاضر چنین کارهایی را در برنامه ندارم. فعلاً حواسم به استودیوی خودم است و پرداختن به تیم و این‌جور موارد وقت زیادی از من می‌گیرد. به هر حال مهمترین مورد این است که آدم کاری کند که دلش می‌خواهد نه چیز دیگری.

۲۰

کوبی برایانت ۲۰ سال با پیراهن لس‌آنجلس لیکرز در NBA به میدان رفت و بعد خداحافظی کرد.

۱۳۴

کوبی در طول دوران حرفه‌ای‌‌اش ۱۳۴ مسابقه داشت که ۴۰ یا بیشتر از ۴۰ امتیاز در آن به دست‌آورد.

۲

تعداد مدال‌های طلای کوبی برایانت در المپیک. او طلای ۲۰۰۸ پکن و ۲۰۱۲ لندن را در کارنامه دارد.

۵

تعداد قهرمانی‌های برایانت در NBA

33643

امتیازهای کسب شده توسط کوبی برایانت.

۳۲۳

به میلیون دلار. رقمی که به عنوان دستمزد، کوبی برایانت به جیب زد.

۳۵۰

به میلیون دلار. عایدی کوبی برایانت از قبل قراردادهای تجاری.

کوبی برایانت: غیرممکن را ممکن کردم